Meestal is Peter de rust zelve. Als er iets te stressen valt dan doe ik dat. Zo zijn hier de taken verdeeld.
Heel soms komt het voor dat Peter het van me overneemt. Maar dan weet ik hem weer te kalmeren door het even te laten zien zoals ik het zie of te laten weten dat ik het allang verzorgt heb. Snel is dan alle rust weer terug gekeert. En dan is er nog het uitzonderlijke geval waarin Peter in de stress schiet en ik hem niet kan kalmeren. Maar echt, dat is heel zeldzaam.

Vandaag is het zo’n buitengewoon moment. Het is dinsdagavond, na half tien. De vooravond van ons vertrek voor onze campertrip. We zitten aan de keukentafel. De mensen van de kring zijn net vertrokken, Boaz slaapt net een klein half uurtje (want ook al was hij om zeven uur erg moe, je denkt toch niet dat hij gaat slapen als er mensen op visite zijn, helemaal niet als die ook nog eens hun zoontje van twee meenenemen, dus die hebben met z’n tweeen veggietales zitten kijken). Voor ons ligt de lijst met spullen die mee moet, zoals altijd moet er nog last minute worden gepakt. Ach, dat is een kwestie van alleen maar spullen bij elkaar rapen en afstrepen.  Piece of cake. We zitten eerst even om rustig te kijken hoelaat het vliegtuig morgenochtend vertrekt (half tien was het toch?), zodat we terug kunnen rekenen om te zien hoelaat we eruit moeten en wat we morgen nog kunnen doen.

En dan gebeurd het. Peter heeft de computer inmiddels aan en kijkt de tickets na.
“Nee, s***, NEE!” gevolgd door een diepe zucht.
“Rustig maar. Wat is er? Laat me meedenken, misschien valt het dan allemaal wel mee.”
“Nee, het valt niet mee.”
Eigenwijs, het valt heus wel mee! Of zou de boeking niet doorgekomen zijn en hebben we helemaal geen tickets? Ah, nee, Peter is gewoon druk geweest vandaag, hij zal wel iets over het hoofd zien. Het valt wel mee.
“Het is PM.”
“Wat?”
“PM”
“Je bedoelt dat…? Nee!”
“Ja…”
“Oh, men!”
En dan is het even stil. Beide zitten we daar, verslagen.
Onze gedachten draaien overuren. Half tien ‘s avonds vertrekken…? Met twee kinderen reizen terwijl ze moeten slapen? En dan midden in de nacht in Las Vegas aankomen? Daar een slaapplek moeten vinden? Terwijl ik mezelf beloofd had nooit meer een nacht in dat oord te hoeven doorbrengen, en dan met twee kids? De camper pas de volgende ochtend kunnen halen? We hadden het zo mooi gepland! Nee… Er is maar een optie. Tickets omboeken.

Tijden lang zit Peter aan de telefoon terwijl ik als een gek door het huis ren. Allerlei opties worden er afgewogen met de mevrouw aan de andere kant van de lijn, want alle vliegtuigen morgen lijken overvol te zitten. Dan moet de een maar eerst reizen en de camper halen en dan de ander er achter aan met de kinderen. Maar tja, de ticket van Zarah zit aan die van Peter gekoppeld en wil ik met die camper door Las Vegas gaan rijden? Hmm.
Uiteindelijk lukt het om tickets te krijgen voor het zelfde vliegtuig. Morgenochtend om 6 uur… 6 uur! Dat zijn die tickets die we in eerste instantie niet gekocht hadden -ook al waren ze de goedkoopsten- omdat het zo extreem vroeg was. En nu zitten we hier, dinsdagavond na tienen en morgen vliegen we met twee kids, waarvan eentje net krap een uurtje slaapt, om 6 uur!

Ik kan je wel vertellen: dit was record tempo taspakken. Mijn lijst was extreem compleet -tijdens de vakantie zijn we maar een ding tegen gekomen wat miste, maar daarover later meer- en van alles van de lijst is maar een ding wat niet in de koffer ging dat was een lange broek voor Boaz, de enige passende die ik kon vinden was een dikke winterbroek die we voor Nederland gekocht hadden, leek me wat overdreven voor een reis door een stuk land dat grotendeels officieel woestijn heet te zijn.

Na drie en een half uur slaap hezen we onszelf, om half vier, uit bed. Kleren aan, tassen in de auto, te vroeg voor ontbijt dus alleen een glaasje drinken. Kids uit bed, Zarah fles in de mond, Boaz met beker en broodje in de auto en rijden maar. Precies op tijd waren we op het vliegveld. Dit ging gesmeerd. Om 6 uur ‘s ochtends vliegen? Wij draaien er onze hand niet meer voor om.

Op naar een heerlijke vakantie!