geschreven op moederdag, mei 2012

Aan de papa’s en mama’s onder jullie

In dit filmpje is te zien hoe hard je als moeder soms kan werken. Op tijd wakker zijn om de kids te wekken (hmm, bij ons is dat toch altijd andersom…). Ze helpen om op tijd klaar te zijn voor de schoolbus, de sportclub of de afspraak met de vriendjes. Wassen, eten koken, aanmoedigen, bij staan, troosten, steunen -ook al het beoogde doel onbereikbaar lijkt-!

En daar sta je dan als trotse moeder. London 2012. Hopelijk is het jouw kind dat die gouden plak ongehangen krijgt. Hopelijk is het jouw volkslied wat klinkt. Hopelijk is het jouw kind dat vol trots kan zeggen: ik heb alles gedaan wat ik kon en jij mam, stond me daar altijd in bij…

De olympische spelen is niet echt mijn doel voor mijn kids. Laat staan die in London, 2012.

Zo door de dag heen ben ik meer druk met zindelijkheidstraining “Geeft niet schat, we trekken gewoon een schone onderbroek aan.”. Wat manieren leren “Zarah mag ook met het speelgoed!”. Af en toe wat gezonds naar binnen schuiven, vandaag was de wortel-avocado-pannenkoek voor lunch een grote hit bij beide kids. Ze stimuleren in o, zo normale ontwikkeling van leren kruipen, staan, zwaaien en in de handen klappen. De ontwikkeling van zingen, praten, springen en huppelen en met tegenslag en grenzen in eigen kunnen leren omgaan. En verder vooral met goed fatsoen de dag door komen. Af en toe een wasje draaien, wat boodschapjes doen. Dat soort ongein.

De moeders in het filmpje hebben een duidelijk einddoel voor ogen bij alles wat ze doen. Dat ze dat nastreven als ze op de tribune zitten hun zoon of dochter aan te moedigen is logisch. Maar hun doel, London 2012, is het zelfde bij het opstaan, bij het wassen, bij het koken. Ook dan is die eindstreep, die gouden plak hun motivatie.

Wat is mijn doel eigenlijk? Mijn motivatie?

Simpelweg ze groot brengen?
Ze mooie herinneringen en wat fatsoen meegeven?
De universiteit?
Zelfstandigheid?
Geluk?
Dat ze een goede man/ vrouw worden?

Misschien is mijn doel wel dat ze de eindstreep van die andere wedstrijd halen. Dat ze deel krijgen aan de belofte van het evangelie. Of te wel in een beetje meer gewone mensentaal: Dat ze een relatie hebben met God. Zijn dood aan het kruis als cadeau zien voor hen. En in alles zichzelf kunnen zijn bij Hem, omdat ze weten dat God hen helemaal lief heeft, zoals ze zijn.

Afgelopen week praatte ik daarover met een aantal ouders op een andere blog.
De blogschrijfster vroeg aan de lezers ‘hoe doe jij dat nu, dat geloofsdeel van de opvoeding?’.
Tja… Hoe doe je dat als je voor de zoveelste keer een luier staat te verschonen. Als je ze bestraft omdat ze hun broer/zus van de bank schoppen. Als je ze pannenkoekjes voert…
Kort gezegd was onze conclusie: Dingen voordoen, maar ook ruimte geven voor de eigen belevingswereld. Met vallen en opstaan, en erop vertrouwend dat we een beetje veel Hulp krijgen om bewust met deze dingen om te gaan in de chaos van alledag.
Maar vooral, concludeerden we, is de grootste taak die we als ouder hebben om onze eigen relatie met God steeds verder te verdiepen en echt te leven met Hem. In alles. Blijdschap EN verdriet. God en geloof niet iets van ‘oja, dat moet ook nog even’, maar God als eerste en dan pas de rest.  God betrekken in alles, met Hem kunnen en mogen praten, de hele dag door, waar je ook bent.

Wat een groot cadeau is het dan dat moederdag (en vaderdag) op zondag vallen. Weer stil staan en opladen, om op God gericht weer verder te gaan. Want ik weet niet hoe het met die moeders van die Olympische kanjers zit, maar ik vind het soms best lastig om het doel altijd voor ogen te houden.
Dus bid ik maar weer, Heer, doe ook vandaag maar weer een beetje meer van U en een beetje minder van mij.
Zo wordt het opeens een beetje haalbaarder dat doel.