Het regent. Veel.
Ze zeiden dat het vorig jaar het droogste jaar was in 80 jaren. Ik dacht: het zal wel. Ons eerste jaar in Texas, we hadden geen vergelijkingsmateriaal.
Inmiddels hebben we dit jaar al minstens tien dagen gehad waarop er in 1 dag meer regen is gevallen dan in het hele vorige jaar bij elkaar.

Boaz komt uit school. We lopen door de regen naar de auto. Boaz: “regen is rain”.

———————————————————————————————————-

Tussen de regen door is het weer heerlijk weer.
Dus zijn we buiten. En wat is er mooier dan muziek maken.
Tijdens dat muziek maken ontdekt Boaz zichzelf.

———————————————————————————————————-

We zijn aan het lunchen.
Nou ja, Zarah en ik zijn aan het lunchen.
Boaz is druk. Die zit op de po. Al een half uur.

Maar ook als Boaz niet op de po zit doet hij niet altijd even hard mee.
We geven beide kids tegelijk een boterham. Tegen de tijd dat Boaz halverwege is (en dan hebben we hem elke hap gevoerd) heeft Zarah haar boterham op (geen enkele hap gevoerd).

————————————————————————————————————

Elke dag komt Peter uit het werk met nieuws. Elke dag een andere ontwikkeling. Is er niet iemand die ontslag heeft genomen, dan is er wel iemand ontslagen. De dag erna heeft hij een gesprek met zijn nieuwe manager die zegt: “Ik heb veel over je gehoord!” en daarna: “Ik hoorde dat je terug wilde naar Noorwegen.” En zo is er elke dag wel een nieuwe belevenis en komt hij nog maar weinig aan werken toe.  Inmiddels is hij de enige officiele overgeblevene in zijn team. Daar komt hopelijk binnenkort verandering in…
Hierdoor is het wel wat makkelijker om ‘s ochtends langer thuis te blijven hangen of thuis te komen lunchen zodat ik even naar een class kan van LifeCare om te zien of ik daar wat werk ga doen.

————————————————————————————————————

Waar wij zijn is Zarah. Waar Boaz is wil Zarah zijn.
Ze is pijlsnel. Op handen en knieen raced ze heel de kamer door.
Ik zet haar aan de ene kant zodat ik Boaz rustig kan helpen met zijn broek en luier bij de wc. Maar voordat ik ook maar zijn broek los heb zit Zarah alweer naast me. Of wacht eens, ze staat! Ze heeft zich opgetrokken aan het toilet. Ach nou, ja. Zo’n probleem is dat ook weer niet. Hmm, misschien toch wel, want inmiddels hangt ze met haar handen in het water van de wc… Ik kan niet wachten op de dag dat ze kan lopen… Ahum. Ze moet maar weer wat vaker in de box.

En ze zit nog niet in de box… of Boaz zit er bij in. Want wat Zarah doet, dat moet Boaz ook doen.

—————————————————————————————————————

Onze auto moet voor de keuring. Omdat het check-egine-light brandde, moet de boel even ge-reset worden. Daarna moet ik eerst een x-aantal mile rijden voordat ‘ie de uiteindelijke keuring krijgt. Dus de afgelopen dagen maar eens opgelet.
Veel heb ik niet gereden. Dinsdag en donderdag Boaz heen en weer naar en van school. En dan beide dagen er nog even een bezoekje aan de winkel achteraan. En woensdag even met elkaar naar het postkantoor geweest. Dat was em.
Aantal mile in die drie dagen: 69. Meer dan 110 km.
Wordt het iets begrijpelijker van waarom we deze simpele dingen niet op de fiets doen…

—————————————————————————————————————–

En als bonus nog een filmpje. Een van Boaz favoriete bezigheden als hij niet muziek maakt of een boekje leest: slapen.
Tenminste, dat zou je denken als je zijn spel ziet. Maar in het ‘echie’ is dat soms wat anders. Daarom heeft hij op z’n kamer een stoplichtje. Hij mag pas zijn kamer af als het licht niet meer rood is, maar groen.
En hij snapt precies wat dat betekent!