De laatste maanden ben ik moe. Erg moe.
Voor de zekerheid ging ik even naar de dokter om te checken of ik ‘gewoon’  moe ben of dat er meer aan de hand is.
Dit was al in februari ofzo. Er is toen bloedonderzoek gedaan. Mijn bloed was goed, zo noemen ze dat dan. Behalve dat ik scoorde op ‘mononucleosis’. Ik had geen idee wat dat was, maar de dokter vond het slim als ik een bezoekje bracht aan een infectiespecialist. Een vriendin van me zei: “Mono? Logisch dat je moe bent!”. Ow, oke.
Deze arts had alleen in april pas tijd. Daarom heeft de huisarts me nog een keer laten komen en m’n bloed onderzocht, dit keer was alles helemaal goed. Maar in april toch nog even naar dokter Lisa Ellis. Deze drukbezette dokter bleek een hele vriendelijke arts die goed was in de boel kort en bondig op een rij te zetten en uit te leggen.

Ze stelde me het een en ander aan vragen om duidelijk te krijgen wat mijn klachten waren, wat mijn situatie is en wat zij kon betekenen.
Na een tijdje zei ze: “Oke, je bent dus anderhalf jaar geleden vanuit Nederland naar Austin verhuisd. Toen je hier net een paar dagen zat ontdekte je dat je zwanger was van je tweede. Je oudste is nu twee en een half en je jongste negen maanden. Ze is geboren met een keizersnee. Ze heeft acht maanden lang niets anders gegeten dan alleen maar borstvoeding. Je bent de afgelopen maanden drie keer per week met haar naar de therapie geweest. Jullie zijn net weer verhuisd. Je hebt de afgelopen zes maanden maximaal tien ongebroken nachten gehad. En daarbij heb je mogelijk in januari/ februari een lichte ‘mono-infectie’* gehad. En je bent moe?”

Ze vroeg ook verder naar mijn situatie en hoe ik me voelde.
Ik noemde een aantal dingen. Hier de uitgebreide versie.

Ik geniet, samen met Peter en de kids, van een heerlijk leventje.
Ons nieuwe huis is erg fijn. We moesten er misschien een tijdje op wachten, maar nu hebben we is het dan ook helemaal goed. Echt thuis. Zelfs de vele onuitgepakte dozen kunnen het niet verpesten.
Boaz is zijn heerlijke zelf weer na een aantal maanden een lastige periode te hebben gehad. Afgelopen week zat hij in de auto slaapliedjes voor Zarah te zingen die zat te huilen. Lieve, vrolijk, zorgzame Boaz.
Prachtig om te zien hoe enthousiast hij kan zijn. Over grote en kleine dingen, maar vooral over de dieren in de dierentuin.
Zarah is een blije, grote meid. Alleen of samen met haar broer kan ze tijden spelen. Altijd op ontdekkingstocht, nieuwsgierig naar alles en iedereen, kijkt ze met haar grote, blauwe ogen in het rond.
Het leukste aan kinderen hebben vind ik om hen samen te zien. Wat een heerlijk stel (op de keren na dat Boaz boos is dat Zarah met ZIJN speelgoed speelt ;)).
Zarah weet qua eten en drinken opeens van geen ophouden meer. De borstvoeding is ten einde! Yeh!
Ik geniet van onze contacten hier. En van de ontdekking dat we in onze nieuwe wijk al zoveel mensen kennen. De kopjes thee (met mergpijpjes door mama V meegenomen) in de tuin. Elke avond weer.
Peter werkt hard en maakt met z’n collega’s allerlei plannen.
We plannen (eindelijk) onze camper vakantie voor deze maand.
Ik ben (als we niet aan het verhuizen zijn ofzo) bezig met wat leuke foto projecten en heb verschillende andere leuke manier om m’n tijd te besteden echt voor mijzelf.
Ik begin het ‘stay at home mom’ bijna leuk te vinden en kijk uit na de zomer en volgend jaar waarin Boaz en Zarah de hele week thuis zullen zijn.
Ons heerlijke leventje in Texas.

Waarop de arts concludeerde: “Dus, los van je moeheid, is je leven goed?”
Ik hoefde niet echt na te denken voor ik volmondig “Ja” antwoordde.

Misschien is het een wat vermoeiende tijd geweest de afgelopen anderhalf jaar. Al heb ik het de meeste van de tijd niet zo ervaren.Pas de laatste maanden werd het wat te veel van het goede. Verhuizen, veel verandering op Peters werk (later meer over) en dat terwijl alle dagelijkse dingen gewoon doorgingen, waaronder Zarahs therapie die zichtbaar effect had, maar van de borstvoeding was ik nog altijd niet af… Maar nu is het maar een paar weken verder. En, ja, mijn antwoord is nog steeds absoluut JA. Mijn, ons leven hier is goed.
En: Gelukkig ben ik moe. Anders was het zo goed als perfect geweest. En daarmee zou ik jullie de ogen uitsteken. Dat zou ik natuurlijk niet willen!

*ik had inmiddels geleerd wat het was, in het Nederlands noemen we dat Pfeiffer…