Vorige week zaterdag was het dan eindelijk zover. Na een week lang aftellen, voor elke dag hing er een foto van wat wie dag gingen doen en de pijl verschoven we elke ochtend naar de volgende foto, was het de grote dag van de verhuizing. Wij hebben er zin in!

Alle spullen staan klaar in de garage, te wachten op de mannen van de verhuisservice.

Toen deze mannen er eenmaal waren ging het in een rap tempo. Ze renden –letterlijk!- het huis in en uit, de garage in en uit, haalden de zware en grote spullen van boven en laden de vrachtwagen vol.

Zarah kreeg er niet zoveel van mee, dat in geen weken de kans gehad om ’s ochtends een uitgbreide dut te doen, dus besloot het er vandaag eens van te nemen en heeft in haar tentje uren heerlijk liggen slapen in een lege kamer.

Voor Boaz duurde de dag wel erg lang. Toen dan ’s middags ook eindelijk de wagen volgeladen was en die richting het nieuwe huis reed met papa in z’n oranje auto vooruit begon hij het echt zat te worden.Dus hebben we hem samen met Zarah snel in de auto gezet, cdtje aan en Tante Ellen en ik zijn nog even door het huis gegaan, nog wat spullen in de auto gegooid en ook die kant op gegaan. Onderweg kreeg Boaz er weer zin in en begon te roepen: “Nieuwe huis, waar ben je? Nieuwe huis, waar ben je?”.

Eenmaal aangekomen hebben wij ons in de tuin gesetteld.

Terwijl de mannen hier de boel naar binnen tilden. Boaz speelde met z’n vrachtauto en tijger. Reed van het beton het gras op en terug. “Vrachtwagen, tijger, nieuwe huis.” Oke, hij heeft het begrepen. Dit was zijn moment van verwerken en hij heeft het helemaal geaccepteerd. Dit was ons nieuwe huis. Prima. Als papa en mama dat zeggen.

Toen de verhuizers vertrokken waren liet ik hem zijn kamer zien. We hadden snel zijn bed en kast neergezet, zodat er bekende items waren. Tien minuten later vraagt Peter of Boaz hem zijn nieuwe kamer wilde laten zien. Samen liepen ze naar boven. Bij elke kamerdeur bleef Boaz even weifelend staan, gluurde naar binnen en liep door. Tot bij zijn eigen deur: “Boaz kamer!” riep hij vol enthousiasme.
Later deze week merkten we nog af en toe dat hij even moest wennen. Als we uit de kerk of school kwamen en we onderweg waren vroeg hij: “Nieuwe huis?”. Ja, we gaan naar het nieuwe huis. En vanaf het nieuwe huis naar de kerk, school of de winkel raakte hij een paar keer in paniek. “That way!” Maar, nee lieve schat, we moeten die kant op. Hij is zijn bekende punten kwijt, het kent de wegen niet meer, we rijden niet meer elke dag langs de branweerkazarne en de heuvel af. Gelukkig zijn er al gelijk nieuwe herkenningspunten: Kraanwagens! En nu maar hopen dat die daar nog een tijdje blijven staan 😉

Zarah speelde ook lekker mee in de tuin, die middag dat we verhuisden. Heerlijk genieten van het weer en de vrijheid. Ze besloot dat het een mooie dag was om te beginnen met lopen. Eerst op handen en voeten en later achter de wagen van Boaz. Tja… Waarom ook niet?

Toen ik haar ’s middags op bed wilde leggen en haar mee naar boven nam betrok haar gezichtje. Waar ben ik? Oja, Boaz hadden we natuurlijk helemaal voorbereid met boekjes, aftellen en vertellen. Hem had ik het huis rondgeleid, maar deze arme meid was ik helemaal vergeten… Dus ook haar een rondleiding gegeven. En gelukkig herkende ze haar tentje en was ze naar moe genoeg om snel in slaap te vallen. ’s Avonds kostte dat weer meer moeite, maar nu een weekje later is ook zij helemaal gewend en kruipt ze heerlijk het hele huis rond.

En papa en mama?
Die zijn dolgelukkig met hun nieuwe huisje. Heerlijk!
Het mag dan één grote zooi zijn -je moet over een aantal dozen heen om in de keuken te komen, eerst een aantal stapels was opzij schuiven voordat het bed zichtbaar wordt en als je goed je best doet kun je misschien van de ene kant van de garage naar de andere komen tussen alle troep door- maar hoe dan ook: dit is thuis!

Mocht je ons verhuisbericht niet hebben gehad via de mail en wel graag willen hebben, laat het even weten. Ik ben niet heel zorgvuldig geweest in het selecteren van de emailadressen, dus kan best een paar heel belangrijke mensen, zoals jou, gemist hebben.