Neem vanaf het vliegveld Hwy 71 West en dan direct de 183 N op. Zo’n 16 mile verder neem je de afslag Mc Neil. Draai rechts de McNeil op, links Los Indios, rechts Oro Valley, rechts Modena (langs de school), ga links en dan de tweede rechts.  Tiende huis aan je linkerhand. Van harte welkom!

In december 2011 liep ons huurcontract voor het huis waar we nu wonen af. Een tijdje daarvoor begonnen we na te denken of we dit contract wilden verlengen. Maar de grote van het huis, de hoogte van de huur en het feit dat er niets op loopafstand van het huis is wat de moeite van het lopen waard is -op de buren en de brievenbus na- deden ons al gauw besluiten om een ander huis te gaan zoeken.

Na een ochtendje om tafel met onze makelaar kwamen we er achter dat een huis kopen net zo goede, misschien zelfs betere, optie is als een huis huren. Dus gingen we aan de slag. Eerst eens uitzoeken of we -zonder credit history- een hypotheek konden krijgen. En geheel tegen onze verwachting hadden we hier nog redelijk vlot bericht over, dit was mogelijk. Niet bij de bank die elke maand het inkomen ziet binnenkomen, al zou je miljoenen verdienen, zolang je hier niet al twee jaar woont gaat de deur direct dicht. Maar al gauw hadden we een andere partij gevonden.

We besloten dat we dit hele traject in gebed bij God wilden brengen. Normaal zouden we dat, met zo iets praktisch als een huis zoeken, doen in de trant van: “We willen graag een huis kopen, wilt U dat zegenen? Amen.”
Maar dit keer was het meer: “We willen graag een huis kopen. Om deze en deze redenen. Dit zijn onze gedachten en overwegingen. Is het ook uw plan? Wilt U laten zien wat uw idee voor ons is? We leggen het hele traject in uw handen.”
En toen gingen we aan de slag. Huizen kijken online via sites waar we zelf keken, maar ook mooie huizen die onze makelaar voor ons zocht. En af en toe op stap. Huizen van binnen bekijken. Al snel was het raak. Een huis op Surrender Ave. Wow, klinkt dat niet toepasselijk? Duidelijk niet ons droomhuis, maar zo ontzettend geschikt voor nu. Dus een bod uitgebracht. Na wat onderhandelen waren we het eens over de prijs. Prima, nog even een inspectie voor de zekerheid en dan kunnen we over een aantal weken verhuizen… Of toch niet?! Door de inspectie kwamen we er achter dat de beide airco units in het huis oud waren en vervangen moesten worden. $12000,- Tjing, tjing. Zo’n investering was dit huis niet waard, naast alle kleine dingen die er nog moesten gebeuren. Dag, tot ziens.
Al die tijd probeerden we hierover in gesprek te blijven met God.
Onze enthousiaste en hard werkende makelaar had binnen de korste keren al weer een lijstje met huizen voor ons klaar. En dus gingen we weer kijken. Dit keer splitsden we op. Soms ging Peter, soms ging ik. Als het wat was dan gingen we nog een keer samen. Ook hadden we ons zoekgebied uitgebreid met een extra wijk. Eentje waar ik mensen ken, waar drie parken zijn en de huizen kleiner en ouder (yeh!). Al snel vonden we dit prachtige huis. Na wat wikken en wegen en bidden en nog een nachtje slapen besloten we een bod uit te brengen. Dit is het ideale huis. Tien minuten lopen van een park met zwembad, in dezelfde wijk als een vriendin en mensen uit onze small group, het huis is helemaal move-in ready (zelfs geen gordijnen meer nodig!). Het huis is prachtig, helemaal gerenoveerd, precies goed van formaat. Tuin mocht iets groter en de stijl van het huis is net iets te modern naar mijn smaak,  maar kom, daar klagen we niet over.

Maar helaas…
Bod nummer 1 vond de koper niet eens het overwegen waard. Te laag.
Bod nummer 2 werd door de verkopende makelaar te laat naar de verkoper gecomunniceerd en tegen die tijd was er een hoger bod.
Het huis ging aan onze neus voorbij.

Duidelijke taal. Dit is niet het moment voor ons om een huis te kopen. Uw punt is duidelijk God.
Dan maar tijdelijk in een appartment. Daarvan zijn de huurcontracten niet standaard een jaar, dus geeft ons wat tijd om te denken, maar zitten we niet vast. Dus wij weer achter de computer. Appartementen zoeken. Al gauw bleek dat er maar een complex was waar er een appartement beschikbaar was van het formaat wat wij wilden. En beide waren we na een avondje internetten niet meer zo zeker van het hele appartementen-idee…

Dus werden we wat passief.
We dachten nog wat. We sliepen nog wat nachtjes. We probeerden met God te overleggen. En dachten nog wat.

Maar ondertussen voelden we wel de hete adem van onze landlord in de nek. Want die kan elk moment zeggen dat de 30-dagen termijn in gaat. Met andere woorden, met 31 dagen kunnen we uit het huis gezet worden…

Vorige week besloten we dat we in die geweldige wijk zouden willen wonen. Maar dan toch maar huren. Tot actie kwam het echter nog steeds niet. We probeerden het in gebed te brengen, maar wisten dat we ook zelf actie moesten gaan ondernemen. Inmiddels was onze makelaar op zoek naar woningen die te huur worden aangeboden. Ze stuurde eind vorige week ook al een lijstje. Nergens werden we ook maar een beetje enthousiast van. Omdat we toch een onderkomen nodig hebben besloten we dat Peter deze week toch maar een paar woningen zou gaan bekijken. Woensdag of donderdag was het plan….

Tot het telefoontje van dinsdag.
Debbie, de makelaar belde. Ze had nieuws in de categorie “You won’t believe this!”.
Dat prachtig mooie huis, wat we graag wilden kopen… dat staat nu te huur!
De verkoper heeft, om wat voor reden dan ook, besloten van de verkoop af te zien en het huis te verhuren.
Nog diezelfde avond hebben we de huuraanvraagformulieren inzitten vullen.
En nu net hebben we de huurovereenkomst getekent. Het is nog even wachten op de andere partij die ook nog mag tekenen, maar dan is het officieel.
Half april hopen we te verhuizen.

Wonderlijk kan het lopen.
Maar wat hebben we er allebei een veel beter gevoel over dan toen begin februari het eerste bod uitbrachten op het Surrender huis.
Reuze benieuwd wat onze tijd aan de Humpreys in de wijk Milwood gaat brengen.
Kom gerust een keer kijken! We zorgen dat er een bedje klaar staat voor je.