Het was weer eens zo’n dag. Allemaal hadden ze hun eigen, persoonlijk uitgemeten straf of aanpak gekregen. De een time out, de ander een tik, weer een ander had wat speelgoed moeten inleveren. En dat al ver voor de lunch.
Nu probeerde ik mezelf en de kinderen de nodige rust te geven door middel van onze dagelijkse quiet time. Maar ja, zoals gewoonlijk zagen zij daar het nut niet zo van in. De twee oudsten hadden zo’n hoop herrie wat mij betreft niet echt past binnen het begrip “quiet time” en zelf lag ik inmiddels bij Sophie, de oververmoeide, hyper, twee jarige die een dut duidelijk de grootste onzin vond.

Ik hoopte dat als ik bij haar ging liggen dat we beiden in ieder geval nog wat rust zouden krijgen, lichtelijk naief misschien. Terwijl ze met zo’n grote -in mijn ogen triomfantelijke gemene- grijns op haar gezicht weer over me heen klauterde, dwing ik mezelf te denken aan een gesprek met Boaz en Zarah kort geleden.

Het was rond bedtijd. Peter had Sophie net een boekje voorgelezen over een haasje en zijn moeder die elkaar vertellen hoeveel ze van elkaar houden. Het begint met het uitstrekken van armen om de hoeveelheid liefde aan te geven. Het eindingt met moederhaas die kindlief overtreft door te zeggen: “Ik hou van je. Tot de maan en terug.”

Terwijl ik Boaz en Zarah in de badkamer help met hun tanden poetsen vraagt Boaz: “Mama, weet je hoe ver ik je hou?” Ik begrijp het niet direct, aangezien ik niet mee had gekregen welk boekje er gelezen was. Maar als snel valt het kwartje. “Hoever?” vraag ik vol verwachting. “Tot buiten de galaxy en terug!” zegt hij liefdevol, gevolgd door een gigantische knuffel.
Ik zie bij Zarah de tandwielen draaien. Wat is er verder? Wat is er groter? Langzaam komen er woorden: “Ik hou van je… tot aan God… zijn hele lichaam, zo groot… En terug!”
Boaz wil dit nog even een keer overtreffen en zegt: “Ik hou van je tot buiten de galaxy en terug,” om dan zijn troef toe te voegen: “plus 115 huizen op elkaar!”

Terwijl ik glimlachend dit gesprek weer naar boven haal en mezelf herinner aan de hoeveelheid liefde van de kinderen voor mij als hun moeder hijs ik mezelf overeind. Sta de twee-jarige nu ook officieel toe om haar niet zo stille quiet time te beeindigen. Ook de andere twee licht ik in dat het tijd is dat we ons weer naar beneden begeven. En dan pas zie ik hoe ze hun luidruchtige quiet time hebben besteed: Ze hebben tekeningen gemaakt voor elkaar! En voor ons allemaal een. “Papa, mama, Boaz, Zarah, Sophie. Ik hou van je.” Staat er met grote krabbels te lezen op allerlei gekleurde papiertjes. Met tekeningen erbij. Poppetjes en hartjes. Bloemen en regenbogen.

Blijkbaar is er genoeg. Genoeg liefde. Niet alleen voor mij. Maar ook voor elkaar.

Tja, er moet af en toe opgetreden worden, toegesproken en zelfs gestraft. En we moeten het, naar mijn mening, iets te vaak zonder middagdut doen… Toch redden wij het hier nog wel even. Op wat liefde en een hug kom je namelijk best een dag door!

Terwijl ik dit schrijf zit die eigenwijze twee jarige met zo’n grote grijns op haar gezicht aant tafel me toe te zingen: “Lieve mama! Hou van jou!”

Af en toe zo’n dag, dat kan ik nog wel aan. Denk ik.